Tectonics, climate and long-term evolution of the Nile drainage system using Pb isotopes in detrital feldspa

The Nile delivers sediment to one of the Earth's largest and most sensitive deltas and its offshore extension, the Nile Cone. The latter has become a major hydrocarbon province and wells and cores provide samples of the ultimate repository for sediment passing down the developing drainage system.The ancestral Nile has fed sediment to the eastern Mediterranean since at least the Oligocene. Although the modern (pre-dam) sediment load is dominated by volcanic lithic sands sourced from the Ethiopian Highlands, older sandstones in subsurface cores are quartzo-feldspathic, implying major changes in sand source areas and hinterland drainage through time.
The research project will focus on characterising the common Pb isotopic compositions of detrital feldspar grains in Miocene to Pleistocene sandstones from the Nile cone subsurface and comparing these to prospective basement source terranes and samples from the modern Nile tributaries. The new data will help constrain the development of Earth's longest river system, the onset of hyper-arid conditions in the eastern Sahara, teleconnections between climate, runoff and Mediterranean oceanography, and the influence of rift-shoulder and triple-junction uplift on sand supply. The study will also help develop the Pb-tracing technique by applying it to a large extant drainage system for the first time. The results will tie in to a wider provenance effort using other provenance tracers involving the universities of Lancaster, Aberdeen and Milano-Bicocca and using shared subsurface samples provided by BP. The Pb isotopic composition of both K-feldspar and plagioclase will be determined using an in-house laser ablation system attached to a Thermo-Fisher NEPTUNE MC-ICPMS at the National Centre for Isotope Geochemistry (NCIG), University College Dublin. Training in subsurface data interpretation, petrographical and grain imaging techniques and laser-abalation mass-spectrometry will be provided. There will also be opportunities to join field parties sampling the modern drainage and potential source blocks, and to collaborate with the other research teams.
Funding, through a Griffith Geoscience Research Award to the Marine and Petroleum Geology group at UCD, is for four years. The successful applicant will enter a structured PhD programme in the UCD School of Geological Sciences. The stipend will be €18,000/year and fees, field and conference travel, and analytical costs will also be covered. Prospective candidates should contact Dr Peter Haughton in the first instance, including a CV and a covering letter explaining your interest in the project (e-mail to Peter.Haughton@ucd.ie). Please provide contact details for three academic referees with your application. The deadline for receipt of applications is 24^th February 2012 for a summer 2012 start-up.

Source:  http://www.earthworks-jobs.com

A 3 year Postdoctoral Research Fellow in Metal-Organic Interactions in the formation of ore deposits

An exciting and new international research collaborative project seeks:
A research fellow to be located at the School of Earth Sciences, Melbourne University.
The candidate should have experience in characterising physical and chemical relationships between organics and metals in a) organic-rich sediments, b) sedimentary ore deposits or c) similar metalliferous and organic-rich systems (e.g., associated with hydrothermal vents). The Fellow would work as part of a cross-disciplinary research team under the CSIRO Minerals Systems Flagship Cluster (also involving Curtin University as lead, Australian National University, and University of Western Australia) on problems at the interface of organic geochemistry and mineralogy. Experience in transmission electron microscopy and microanalysis, ion microprobe/TOF/protein mass spectrometry, or synchrotron-based spectroscopic techniques, or an organic geochemist with macro to nano-scale analytical experience/ field expereince would also be considered.
The aim of this research is to develop our understanding of possible metal-organic interactions for enhanced metal recoveries in Au, Cu, Pb-Zn and U enriched mineral systems. Potential outcomes of this project include: development of new methodologies for characterising the state and structure of metals and minerals in organic-rich settings; a better understanding of organic-inorganic interactions in mineralizing systems; and identification of appropriate organic, inorganic and isotopic data for field validation and incorporation into thermodynamic modelling. The position will run for three years.

Source: http://www.earthworks-jobs.com/

O Πολικός Αστέρας «δείχνει να συρρικνώνεται χρόνο με το χρόνο»

Το αστέρι που χρησιμοποιούν εδώ και αιώνες οι ναυτικοί για να προσανατολίζονται χάνει μάζα με γρήγορο ρυθμό, υποδεικνύει ανάλυση των δεδομένων που έχουν συγκεντρωθεί από το 1844 μέχρι σήμερα. Κάθε χρόνο, υπολογίζουν οι ερευνητές, ο Πολικός Αστέρας χάνει αέρια από την ατμόσφαιρά του τα οποία έχουν περίπου τη μάζα της Γης.

Ο Πολικός Αστέρας, γνωστός και ως Polaris ή α της Μικρής Άρκτου, βρίσκεται σχεδόν πάνω στη νοητή προέκταση του άξονα της Γης, γι΄αυτό και φαίνεται να βρίσκεται πάντα πάνω από τον γεωγραφικό βορρά.

Για να βρει κανείς πού είναι ο βορράς, χωρίς να χρησιμοποιήσει πυξίδα, το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να εντοπίσει τον Πολικό Αστέρα στην άκρη της «λαβής» της Μικρής Άρκτου.


^{O Πολικός Αστέρας βρίσκεται στην άκρη της Μικρής Άρκτου}

Το περίεργο με το αστέρι των ναυτικών είναι ότι η φωτεινότητά του ακολουθεί έναν κύκλο αυξομείωσης με περίοδο τεσσάρων ημερών. Και αυτή ακριβώς η ιδιαιτερότητά του επέτρεψε σε αστροφυσικούς του Πανεπιστημίου της Βόννης να μετρήσουν με σχετική ακρίβεια τη μάζα του.

Καθώς η βαρύτητα του άστρου τραβά προς τα μέσα τα εξωτερικά στρώματα αερίου, ο Πολικός Αστέρας σχηματίζει κάτω από την επιφάνειά του ένα αδιαφανές στρώμα που εμποδίζει την ακτινοβολία να δραπετεύσει και μειώνει έτσι τη λαμπρότητά του. Η ακτινοβολία όμως συνεχίζει να συσσωρεύεται κάτω από αυτό το αδιαφανές στρώμα, μέχρι που τελικά το θερμαίνει και το διαστέλλει τόσο πολύ ώστε να ξαναγίνει διαφανές, αυξάνοντας εκ νέου τη φωτεινότητα.

Εξετάζοντας μετρήσεις της λαμπρότητας από το 1844 έως σήμερα, ο Δρ Χίλντινγκ Νέιλσον και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι ο κύκλος αυξομείωσης της φωτεινότητας δεν είναι σταθερός: Τον 19ο αιώνα διαρκούσε 12 λεπτά περισσότερο από ό,τι σήμερα, και κάθε χρόνο μειώνεται κατά 4,5 δευτερόλεπτα.

Ο ρυθμός μείωσης της περιόδου αυξομείωσης δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο αν δεχτούμε ότι το άστρο χάνει μάζα, αναφέρει ο Νέιλσον στο έγκριτο Astrophysical Journal Letters. H oμάδα του υπολογίζει μάλιστα ο Πολικός Αστέρας χάνει μάζα την ώρα που το αδιαφανές στρώμα «σκάει» προς τα έξω και εκτινάσσει αέριο στο Διάστημα.

Η ετήσια απώλεια μάζας ισούται περίπου με τη μάζα της Γης, ή με το ένα εκατομμυριοστό της μάζας του ίδιου του άστρου.

Το συμπέρασμα, όμως, δεν βρίσκει σύμφωνους όλους τους ερευνητές. Όπως σχολιάζει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Science, η μελέτη του Νέιλσον βασίζεται στην υπόθεση ότι ο Πολικός Αστέρας είναι ένα γερασμένο άστρο, που έχει χάσει το μεγαλύτερο μέρος του καύσιμου υδρογόνου, και συντηρείται πλέον από την πυρηνική σύντηξη ήλιου.

Ένας άλλος αστροφυσικός, ο Ντέιβιντ Τέρνερ του Πανεπιστημίου Σεντ Μέρι του Καναδά, πιστεύει ότι το άστρο είναι πολύ νεαρότερο. Και το γεγονός ότι βρίσκεται σε πιο πρώιμα στάδια της εξέλιξής του επιτρέπει να εξηγηθεί η επιβράδυνση του παλμού χωρίς να υπάρχει απώλεια μάζας.

Για να ισχύει όμως αυτό που ισχυρίζεται ο Τέρνερ, ο Πολικός Αστέρας θα έπρεπε να είναι λιγότερο λαμπρός σε απόλυτους όρους. Και αν είναι λιγότερο λαμπρός, πρέπει να δεχτούμε ότι βρίσκεται σε πιο μικρή απόσταση, προκειμένου να εξηγηθεί η φαινόμενη λαμπρότητά του στον ουρανό.

Ο Τέρνερ υποστηρίζει έτσι ότι ο Πολικός Αστέρας δεν είναι γερασμένος, δεν χάνει μάζα και βρίσκεται σε απόσταση 325 ετών φωτός από τη Γη.

Η νέα μελέτη, όμως, βασίστηκε στην υπόθεση ότι το άστρο απέχει από τη Γη περισσότερο, περίπου 425 έτη φωτός. Αυτή είναι εξάλλου η απόσταση που δέχονται οι περισσότεροι αστρονόμοι.

Την τελική απάντηση θα μπορούσε να δώσει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, το οποίο μπορεί να προσδιορίσει την απόσταση του άστρου με μεγαλύτερη ακρίβεια.

Ο Πολικός Αστέρας, λοιπόν, είτε βρίσκεται πιο κοντά από ό,τι νομίζαμε, ή, το πιθανότερο, συρρικνώνεται ταχύτατα καθώς πλησιάζει το τέλος της ζωής του.

Η καταστροφή της Ατλαντίδας

Ο ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ

Α) Οι τρεις κατακλυσμοί

Οι ιερείς της Σάιδας Αιγύπτου είπαν στο Σόλωνα τον Αθηναίο. "Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. 'Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν.."(Βλ.Πλάτωνα "Τίμαιος" 23Β).
Όσοι ασχολήθηκαν με τους πανάρχαιους χαμένους πολιτισμούς της Λεμούρια, της Μου και της Ατλαντίδας, συνδέουν τους μεγάλους κατακλυσμούς, που μνημόνευσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς , με τις "μυθικές" αυτές χώρες. Ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός, είναι αυτός που προήλθε από τον καταποντισμό της Λεμούρια, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό... Αυτό έγινε, ισχυρίζονται, το 25000 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης (π.Χ.) (περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο βιβλίο, του W.SCΟTT -ΕLLΙΟΤ, ΤΗΕ LΟST LΕΜURΙΑ (1904), που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας).
Αιτία του δεύτερου μεγάλου κατακλυσμού υπήρξε ο καταποντισμός ενός μεγάλου νησιού του Ινδικού ωκεανού, γνωστό με το όνομα Μου. Η εξαφάνιση της Μου έγινε σε κάποιο χρόνο ανάμεσα στη χιλιετηρίδα 16-15000 π.Χ. (βλέπε στο βιβλίο "Ψάχνοντας για χαμένους κόσμους" (1975) του JΑMΕS WΕLLΑRD, που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας)

Η μυθολογία των αρχαίων λαών για τον τρίτο κατακλυσμό

Ο τρίτος μεγάλος κατακλυσμός ταυτίζεται με τον καταποντισμό στον Ατλαντικό ωκεανό της Ατλαντίδας, που χάθηκε μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα. Αυτό έγινε γύρω στο 9600 π.Χ., αν αποδόθηκε σωστά από το Σόλωνα, η χρονολογία του γεγονότος, την οποία του υπαγόρευσαν να τη γράψει οι ιερείς, γιατί η χρονολογία αυτή αμφισβητείται από πολλούς.
Γι' αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που πραγματικό συγκλόνισαν τη Γη, υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες, διεσπαρμένες στους μύθους , τους θρύλους και τις παραδόσεις των λαών της Ανατολής, της Μεσογείου και της Δύσης, οι οποίες διασώθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια.
Δεν χωράει αμφιβολία, ως προς τον τρίτο πιο γνωστό μεγάλο κατακλυσμό, ότι υπήρξε γεγονός. Υπάρχουν πολλά στοιχεία, για άλλους ενδείξεις, για μερικούς αποδείξεις, ότι τον επέφερε ο καταποντισμός της Ατλαντίδας. Με τον κατακλυσμό αυτό συσχετίζονται και ταυτίζονται, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που σώθηκε στην Ελλάδα, του Ουταναπίστι των Ασσυρίων-Βαβυλωνίων, του Νώε των Ισραηλιτών , ενός Τέϊπι των Μάγιας και των προγόνων των Αζτέκων της φυλής Αζτλόν .
Ο τρόπος που διασώθηκαν , οι επώνυμοι αυτοί ήρωες και υστερότερα αρχηγοί λαών, από τον κατακλυσμό, σύμφωνα με τις καταγραμμένες σε αρχαιότατα ιερά κυρίως κείμενα περιγραφές που σώθηκαν, είναι σχεδόν παρόμοιος. Διέθεταν δυνατό και μεγάλο πλοίο-κιβωτό. Το σκαρί τους άντεξε τα δυνατά κύματα. Είχαν την τύχη, να μην προσκρούσουν σε βράχους και άραξαν ομαλά πάνω σε οροπέδια και βουνά, όταν καταλάγιασαν τα νερά κι αποσύρθηκαν στη θάλασσα. Τη γαλήνη της θάλασσας, το χαμήλωμα των υδάτων και την επανεμφάνιση της στεριάς, τη διαπίστωσαν με την απελευθέρωση των πουλιών, ενός περιστεριού, ενός χελιδονιού κι ενός κόρακα ή δυο απ αυτό. Το περιστέρι γύρισε με κλωνάρι θάμνου στο ράμφος του, το κοράκι δεν γύρισε, έτρωγε τις σάρκες των πνιγμένων ζώων! Αυτά ήταν περίπου τα στοιχεία με διάφορη μόνο τη διάταξη των περιγραφών στ'  ανακαλυφθέντα κείμενα.
Για τις τρεις πρώτες προκατακλυσμιαίες προσωπικότητες, το Δευκαλίωνα, τον Ουταναπίστι και τον Τέϊπι, από τους ατλαντολόγους πιστεύεται, πως ήταν πλοίαρχοι καραβιών των Ατλάντων. Τα πλοία τους βρέθηκαν να ταξιδεύουν , τα δυο στη Μεσόγειο, το ένα κοντά στα παράλια της Ελλάδας και το άλλο κοντά στην Εγγύς Ανατολή, και του Τέϊπι πλησίαζε τις ακτές του Περού, όταν το μεγάλο νησί τους, του Ατλαντικού ωκεανού καταποντίστηκε κι έγινε κατακλυσμός. Γι' αυτό και σώθηκαν.
Για τα πλοία της φυλής Αζτλάν, το όνομα των κατόχων τους προδίδει την προέλευσή τους. Αυτοί πρόλαβαν να σωθούν, στο 48ωρο του καταποντισμού του νησιού τους, ενός ίσως που ήταν πιο κοντά στις ακτές του Μεξικού, από τα πολλά νησιά, που ανήκαν στην κυριαρχία των Ατλάντων.
Η ιστορία του Νώε, ίσως να είναι σύγχρονη, με τις άλλες τέσσερις, πιο πάνω ιστορίες, πραγματικότητα. Μοιάζει όμως τόσο πολύ με την ιστορία του Ουταναπίστι, όπως η ιστορία του τελευταίου περιγράφεται στο έπος Γιλγαμές των Βαβυλωνίων, ώστε πιθανολογείται ότι αντιγράφηκε από το έπος Γιλγαμές, από τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης και της Βίβλου των Ισραηλιτών. Εκτός αν η ιστορία του Νώε είναι αυθεντική και παραγεμίστηκε αργότερα από τους Εβραίους συγγραφείς, οι οποίοι θέλησαν τους γενάρχες των φυλών του Ισραήλ, τον Ιάφεθ, τον Ιαβάν ή Ιώναν, το Γαμάρ, το Θουβάλ και τον Μεσέχ, σαν γιους του Νώε. Αλλά η κιβωτός του Ουταναπίστι που διασώθηκε, του έπους Γιλγαμές, απέχει κατά μία χιλιετία τουλάχιστον, από τη μεταγενέστερη εμφάνιση των γιων του Νώε.
Βέβαια, όπως τα έπη των Ινδιών και η Βίβλος, παραγεμίστηκαν με μεταγενέστερες θρησκευτικές κυρίως ιστορίες και μυθιστορίες, γι' αυτό επικρατεί αυτή η σύγχυση.
Στο παλαιοβαβυλωνιακό επίσης έπος "Ατράμχαζις" (Ακρόσοφος, ελληνικά) περιγράφεται, πώς σώθηκε ο βασιλικός ιερέας Ζιουσούντρα από το μεγάλο κατακλυσμό. Το πελώριο καράβι του, όπου κλείστηκε με πολλούς άλλους μέσα και φόρτωσε και ζώα και όσο μάλαμα κι ασήμι μπόρεσε να μαζέψει, παράδερνε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες, στην αναταραγμένη επιφάνεια του νερού. Την έβδομη μέρα προσάραξε σ' ένα ξερό βράχο. Ο Ζιουσούντρα εξαπόλυσε τρία πτηνά και τα λοιπά γνωστά.... Το καράβι αυτό όρισαν να μεταφερθεί στην παραδεισένια χώρα Ντιλμούν...
Ο Ξίσουθρος βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο οποίος είδε, στον ύπνο του ότι θα γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός κι αρμάτωσε το πιο γερό καράβι, είχε παρόμοια περιπέτεια με το Νώε. Έτσι γράφουν πλάκες της εποχής του Ξίσουθρου που βρέθηκαν στη Μεσοποταμία...Στις ιστορίες αυτές, είναι φανερές οι διαδοχικές αντιγραφές και οι προσθήκες, οι αλλαγές ονομάτων κ.λπ.
Ο Φρειδερίκος Κλαίη, στο βιβλίο του "περί Κατακλυσμού" (1842), κάνει λόγο για τον τελευταίο μεγάλο κατακλυσμό και τον συνδυάζει με τους Άτλαντες και τους Τιτάνες...

Β) Οι αιτίες για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας

Αρκετοί ισχυρίζονται πως έπεσε θύμα αυτού του εξελιγμένου πολιτισμού της: μια από τις κολοσσιαίες μορφές ενέργειας (ακόμη και ατομικής) που είχαν τιθασέψει οι Άτλαντες, είτε από λάθος είτε σε μια μοιραία πολεμική αναμέτρηση, ξέφυγε από τα όρια ελέγχου προκαλώντας σαρωτική καταστροφή. Άλλοι υποστηρίζουν πως η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη Γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων. Πράγματι στον κόλπο του Μεξικού έχει βρεθεί ένας τεράστιος κρατήρας που οι ειδικοί αποδίδουν σε πρόσκρουση μετεωρίτη. Άλλες ανασκαφές έχουν αποκαλύψει τμήματα αρχαίου λιμανιού -πάνω ψηλά στις Άνδεις, στα 3.000 και στα 4.000 μέτρα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε οι περιοχές αυτές ήταν παραθαλάσσιες και υψώθηκαν ξαφνικά, ενώ άλλες καταβυθίστηκαν.
Άλλοι πιστεύουν ότι το 10000 χρόνια π.Χ, στη διάρκεια της τελευταίας παγετωνικής εποχής, έλιωσαν απότομα οι πάγοι των πολικών ακτών της Ισλανδίας, της Β.Αμερικής και της βορειοανατολικής Ευρασίας, λόγω του "φαινόμενου Χάινριχ", με αποτέλεσμα εκατομμύρια κυβικά πάγου να χυθούν στη θάλασσα, προκαλώντας μια ξαφνική και μοιραία άνοδο της στάθμης του ωκεανού, που προκάλεσε και την εξαφάνιση της Ατλαντίδας.
Η ακριβής αιτία για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας παραμένει ακόμα απροσδιόριστη.

Πηγή: www.atlantida.gr

Πού πάνε τα εξαφανισμένα ηλεκτρόνια;

Ένα ακόμα βήμα για την καλύτερη κατανόηση και την πρόβλεψη των φαινομένων του διαστημικού καιρού αποτελεί η εξήγηση, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, της αινιγματικής έως τώρα εξαφάνισης των ενεργητικών ηλεκτρονίων στην εξωτερική ζώνη ακτινοβολίας «Βαν Άλεν» της Γης.

Οι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια - Λος Άντζελες (UCLA) Βασίλης Αγγελόπουλος, χρησιμοποιώντας δεδομένα από δορυφόρους, ανακάλυψαν ότι τα ηλεκτρόνια παρασύρονται μακριά από τον πλανήτη μας εξαιτίας του κύματος σωματιδίων του ηλιακού ανέμου στη διάρκεια των περιόδων αυξημένης δραστηριότητας του ήλιου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ντριού Τέρνερ, μέλος του Ινστιτούτου Γεωφυσικής και Πλανητικής Φυσικής (IGPP) του UCLA, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό φυσικής "Nature Physics", χαρακτήρισαν την ανακάλυψαν "σημαντικό ορόσημο στην κατανόηση του διαστημικού περιβάλλοντος της Γης".

Στη διάρκεια των ισχυρών φαινομένων στον Ήλιο, όπως οι εκτινάξεις στο διάστημα μάζας από το ηλιακό στέμμα, τμήματα της μαγνητικής εξωτερικής ατμόσφαιρας του Ήλιου φθάνουν μέχρι τον πλανήτη μας και συγκρούονται με το γήινο μαγνητικό πεδίο, δημιουργώντας γεωμαγνητικές καταιγίδες ικανές να πλήξουν τα ηλεκτρονικά συστήματα των δορυφόρων.

Παράλληλα, αυτές οι καταιγίδες επιδρούν στη εξωτερική ζώνη ακτινοβολίας της Γης, μια διαστημική περιοχή, η οποία έχει σχήμα στρογγυλού «λουκουμά» και είναι γεμάτη με τόσο ενεργητικά ηλεκτρόνια, που κινούνται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός.

«Στη διάρκεια μιας γεωμαγνητικής καταιγίδας σχεδόν όλα τα ηλεκτρόνια, που βρίσκονται παγιδευμένα μέσα στη ζώνη ακτινοβολίας, εξαφανίζονται, για να επιστρέψουν με ορμή λίγες ώρες αργότερα», σύμφωνα με τον κ. Αγγελόπουλο, ο οποίος είναι ερευνητής του Ινστιτούτου IGPP, καθώς και επικεφαλής ερευνητής της διαστημικής αποστολής «THEMIS» της NASA, μέσω της οποίας συλλέχθηκε ο κύριος όγκος των παρατηρήσεων για τα ηλεκτρόνια.

Το φαινόμενο των χαμένων ηλεκτρονίων προκάλεσε έκπληξη στους επιστήμονες, όταν παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του ΄60.

Το παράξενο είναι ότι τα ηλεκτρόνια χάνονται στο αποκορύφωμα μιας γεωμαγνητικής καταιγίδας, όταν θα περίμενε κανείς το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η γήινη ζώνη ακτινοβολίας να είναι γεμάτη από ενεργητικά ηλεκτρόνια λόγω του «βομβαρδισμού» της από τον «εισβολέα» ηλιακό άνεμο.

Το ερώτημα «μα που πάνε τα ηλεκτρόνια;» παρέμεινε έκτοτε άλυτο, έως ότου τώρα πια να δοθεί μια εξήγηση. Η κατανόηση του τι συμβαίνει στις ζώνες ακτινοβολίας του πλανήτη μας είναι κρίσιμη για την προστασία ζωτικής σημασίας δορυφόρων (GPS, επικοινωνιών, μετεωρολογικούς κ.α.).

Καθώς πλησιάζει το μέγιστο της ηλιακής δραστηριότητας εντός του 2013, αναμένονται αρκετές γεωμαγνητικές καταιγίδες κάθε μήνα.

Το πανεπιστήμιο UCLA και το πανεπιστήμιο της Μόσχας συνεργάζονται για να εκτοξεύσουν την άνοιξη του 2012 το δορυφόρο «Λομονόσοφ», που θα τεθεί σε χαμηλή τροχιά πάνω από τη Γη για να μετρήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια από ποτέ τα ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας.

Οι ζώνες ακτινοβολίας «Βαν Άλεν» της Γης ανακαλύφθηκαν το 1958 από τον "Explorer 1", τον πρώτο αμερικανικό δορυφόρο που ταξίδεψε στο διάστημα. Ουσιαστικά επρόκειτο για την πρώτη επιστημονική ανακάλυψη της διαστημικής εποχής και μόλις τώρα οι επιστήμονες αποκτούν μεγαλύτερη κατανόηση για αυτές τις ζώνες.

Ο Βασίλης Αγγελόπουλος γεννήθηκε το 1965 και αποφοίτησε από το Φυσικό Τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ενώ πήρε το διδακτορικό του από το UCLA με ειδίκευση στη διαστημική φυσική μετά από υποτροφία του Ιδρύματος Φουλμπράιτ.

Free learning resources on OpenLearn

The open University in Europe

The OpenLearn website gives free access to Open University course materials. The LearningSpace has hundreds of free study units, each with a discussion forum.
Click on one of the OpenLearn units below or choose your topic from this list to see more.

• Arts and History 
• Business and Management   
• Education 
• Health and Lifestyle 
• IT and Computing 
• Law
• Mathematics and Statistics   
• Modern Languages   
• Science and Nature   
• Society 
• Study Skills   
• Technology 

Solving energy problems, one molecule at a time

Jeffrey Grossman says Cambridge has a better climate than California — for carrying out materials science research, that is. That’s why Grossman decided, two years ago, to make the move from the University of California at Berkeley to a position at MIT.

“I really don’t like sunshine that much,” he says, in a wry tone that clearly suggests otherwise: It was the innovative climate inside the halls of MIT, not the frigid weather outside, that drew him here.

Jeffrey Grossman
Photo: M. Scott Brauer

Grossman hadn’t been to Cambridge prior to the move, but there was some family history here: His father, Neal, now an associate professor of philosophy emeritus at the University of Illinois at Chicago, is an MIT alumnus (SB ’63). “I have his slide rule,” Grossman says, “that was given to him by his uncle, who was also an MIT alum.”

Growing up in suburban Evanston, Ill., Grossman says he decided very early on that he wanted to study physics when he got to college. “It was those mysteries that physics could answer that attracted me,” he recalls. “This was very exciting to me.”

He pursued that ambition, majoring in physics at Johns Hopkins University, and then continuing his studies at the University of Illinois at Urbana-Champaign, where he earned his doctorate in computational physics. He accepted a postdoc position in physics at Berkeley, “and I knew I wanted to move more toward applied physics,” he says. “I love physics, but what excites me the most are those intersections between engineering and science.” He soon decided that materials science was exactly the right field in which to pursue his research vision.

Grossman also decided that energy, in particular, presented “the perfect combination of a global-scale problem that we face, that happens to need — at its core — new materials,” he says. “And we’re also at a point where we can predict and make new materials as never before. I don’t know if we’ve ever had a challenge this big that faces us, where the answer really is in the design of new materials.”

Putting a move on

Although he and his wife, Katherine Moschandreas, graduated from Evanston Township High School together, Grossman says, they never knew each other at the school. It was only at their 10th reunion that they finally met: She was living in Cambridge (having earned two master’s degrees from Harvard University) but was about to move to Berkeley, where he was then a postdoc. They began dating soon after she moved, were married soon after that, and now have three children (ages 8, 7 and 3).

Grossman says that as a graduate student and postdoc, he found it important to have outside interests that could provide a different kind of focus. For him, that came in the form of competitive ballroom dancing, which he pursued seriously throughout those years.

“When you go dancing and look around, everyone is smiling. No one dances and is not having fun,” he says. It’s a good outlet, he adds, because “it’s something that’s not work, but it requires quite a bit of concentration. That kind of balance between my work and other interests actually allows me to be more productive and more creative. But a balance doesn’t come easy — you have to work to maintain it.”

Shaping molecules, and solar panels

Photo: M. Scott Brauer

In 2009, Berkeley offered him a faculty appointment — and so did MIT. Much as he enjoyed his work in California, he says, “Professionally, I had never seen a place like MIT, where people are so problem-driven. It’s not just materials scientists — in all the departments, everyone I meet, everyone is cross-disciplinary, working on both the practice and the theory. This is where people, and I mean everyone — from the undergraduate students to graduate students, postdocs, staff scientists and faculty — are the most driven I’ve ever seen to solve hard problems together.”

So it became an easy choice for him, and he joined MIT in fall 2009. “It’s a thrill to be here, because of that culture and that environment. … If you want to try to change the world and make it better with science and engineering, this is just a really unique place,” he says.

Grossman, who was awarded tenure this year and is now the Carl Richard Soderberg Associate Professor of Power Engineering, has continued his research on developing and applying computational techniques to understand and design new materials at the scale of atoms and electrons, mostly for energy applications. For example, he and one of his postdocs recently showed how a particular material can collect solar energy in a form that can be stored indefinitely by changing the molecule’s configuration, and then release that energy on demand by snapping back to its original form in response to a small nudge such as an increase in temperature.

Grossman has also created a balance between his group’s computational predictions and practical demonstrations of those ideas. For example, he leads a new team at MIT working to make efficient, quantum-dot-based solar cells. He and his students are also arranging solar panels in three-dimensional shapes to increase the power produced over the course of a day and smooth out its variability, and are in the process of building full-scale prototypes of such systems on a rooftop at MIT.

Grossman’s work extends beyond new energy technologies into other areas, such as designing environmentally sustainable concrete and producing clean water. “One of the advantages of the kinds of simulations we do is that the same methods can be used to impact diverse technological challenges,” Grossman explains. “For example, since we study how electrons move through materials, and how this controls key properties that limit the material’s performance, we can tackle old problems … in new ways.”

Whether simulating new materials solutions or fostering collaborations among his MIT students and colleagues, it seems that moving from California to Cambridge has sharpened Grossman’s resolve to make the most out of every precious hour of sunlight.

From Earth to the Moon

Navigating a three-and-a-half month journey from the earth to the moon, NASA’s Gravity Recovery And Interior Laboratory (GRAIL) twin spacecraft successfully entered lunar orbit on New Year’s Eve and on New Year’s Day. Their four-million-kilometer “low energy” trajectory was designed to minimize the propellant required to decelerate the tandem spacecraft by only 190 meters per second in order to slip into polar orbits around the moon. The twin GRAIL spacecraft were launched from Cape Canaveral, Fla., on Sept. 10.

GRAIL’s principal investigator is Maria Zuber, the E.A. Griswold Professor of Geophysics and Planetary Science at MIT. Zuber’s proposal for the $496 million mission was selected by NASA in 2007.

“Although I fully expected that this day would come, it hardly seems real,” said Zuber. “All of our preparation dealt with how to respond when things went wrong and we never considered a scenario where everything proceeded perfectly. It's probably why we are where we are right now.”

GRAIL’s 82-day scientific mission to map the moon’s gravitational field will begin on March 8 after each spacecraft’s orbit has been circularized at an altitude of 55 kilometers above the lunar surface.  A total of seven main engine firings on each spacecraft will be required to circularize their lunar orbits.

By precisely measuring changes in distance between the twin orbiting spacecraft, scientists will construct a detailed gravitational model of the moon that will be used to answer fundamental questions about the moon’s evolution and its internal composition.

"As the first spacecraft passes over a mass anomaly beneath the surface of the moon, it will accelerate or slow down and its distance will change with respect to the second spacecraft. By measuring tiny distance changes, we will be able to determine the moon’s internal structure," Zuber added. "We can measure the distance of these two spacecraft to less than the size of a red blood cell — a few tenths of a micron per second in the relative velocity of these two spacecraft.”

Zuber is currently writing a proposal to NASA for an extended mapping mission to take place between September and December. The GRAIL spacecraft orbits would be lowered from 55 kilometers to only 25 kilometers above the lunar surface, improving their spatial resolution of the moon’s surface and subsurface geological features. “We believe we can get that low … the spacecraft would actually be very close to the highest peaks … so it could be rather exciting,” commented Zuber.

The GRAIL spacecraft would first have to survive a lengthy solar eclipse in early June. Based on better-than-expected performance of the spacecraft solar cells and lithium ion batteries, it now looks very probable that they will survive the eclipse.

One of GRAIL’s secondary goals is to encourage middle school students to participate in the mission. The GRAIL spacecraft carry MoonKAM imaging systems that will allow students from around the world to obtain images of lunar surface features they select. More than 2,100 schools have signed up to participate in MoonKAM. Later this month, the twin GRAIL spacecraft will receive their new names based on a student competition held last fall.

"My resolution for the new year is to unlock lunar mysteries and understand how the moon, earth and other rocky planets evolved," said Zuber. "Now, with GRAIL successfully placed in orbit around the moon, we are one step closer to achieving that goal."

"NASA greets the new year with a new mission of exploration," said NASA Administrator Charles Bolden. "The twin GRAIL spacecraft will vastly expand our knowledge of our moon and the evolution of our own planet."

What drove the lunar dynamo?

New evidence from an ancient lunar rock suggests that the moon once harbored a long-lived dynamo — a molten, convecting core of liquid metal that generated a strong magnetic field 3.7 billion years ago. The findings, published today in Science, point to a dynamo that lasted much longer than scientists previously thought, and suggest that an alternative energy source may have powered the dynamo.

“The moon has this protracted history that’s surprising,” says co-author Benjamin Weiss, an associate professor of planetary science at MIT. “This provides evidence of a fundamentally new way of making a magnetic field in a planet a new power source.”

The new paper is the latest piece in a puzzle that planetary scientists have been working out for decades. In 1969, the Apollo 11 mission brought the first lunar rocks back to Earth — souvenirs from Neil Armstrong and Buzz Aldrin’s historic moonwalk. Since then, scientists have probed the rocky remnants for clues to the moon’s history. They soon discovered that many rocks were magnetized, which suggested that the moon was more than a cold, undifferentiated pile of space rubble. Instead, it may have harbored a convecting metallic core that produced a large magnetic field, recorded in the moon’s rocks.

Exactly what powered the dynamo remains a mystery. One possibility is that the lunar dynamo was self-sustaining, like Earth’s: As the planet has cooled, its liquid core has moved in response, sustaining the dynamo and the magnetic field it produces. In the absence of a long-lived heat supply, most planetary bodies will cool within hundreds of millions of years of formation.

A dynamo still exists within Earth because heat, produced by the radioactive decay of elements within the planet, maintains the core’s convection. Models have shown that if a lunar dynamo were powered solely by cooling of the moon’s interior, it would have been able to sustain itself only for a few hundred million years after the moon formed — dissipating by 4.2 billion years ago, at the very latest.

Heavy metal rock

However, Weiss and his colleagues found some surprising evidence in a bit of lunar basalt dubbed 10020. The Apollo 11 astronauts collected the rock at the southwestern edge of the Sea of Tranquility; scientists believe it was likely ejected from deep within the moon 100 million years ago, after a meteor impact. The group confirmed previous work dating the rock at 3.7 billion years old, and found that it was magnetized — a finding that clashes with current dynamo models.

Weiss collaborated with researchers at the University of California at Berkeley and the Berkeley Geochronology Center, who determined the rock’s age using radiometric dating. After a rock forms, a radioactive potassium isotope decays to a stable argon isotope at a known rate. The group measured the ratio of potassium to argon in a small piece of the rock, using this information to ascertain that the rock cooled from magma 3.7 billion years ago.

Weiss and graduate student Erin Shea then measured the rock’s magnetization, and found that the rock was magnetized. However, this didn’t necessarily mean that the rock, and the moon, had a dynamo-generated magnetic field 3.7 billion years ago: Subsequent impacts may have heated the rock and reset its magnetization.

To discard this possibility, the team examined whether the rock experienced any significant heating since its ejection onto the moon’s surface. Again, they looked to isotopes of potassium and argon, finding that the only heating the rock had experienced since it was ejected onto the lunar surface came from simple exposure to the sun’s rays.

“It’s basically been in cold storage for 3.7 billion years, essentially undisturbed,” Weiss says. “It retains a beautiful magnetization record.”

Stirring things up

Weiss says the rock’s evidence supports a new mechanism of dynamo generation that was proposed last year by scientists at University of California at Santa Cruz (UCSC). This hypothesis posits that the moon’s dynamo may have been powered by Earth’s gravitational pull. Billions of years ago, the moon was much closer to Earth than it is today; terrestrial gravity may have had a stirring effect within the moon’s core, keeping the liquid metal moving even after the lunar body had cooled.

Francis Nimmo, a professor of earth and planetary sciences at UCSC and one of the researchers who originally put forth the new dynamo theory, says Weiss’ evidence provides scientists with a new picture of the moon’s evolution.

“We generally assume that cooling is the main mechanism for driving a dynamo anywhere,” says Nimmo, who was not involved in the current study. “This lunar data is telling us that other mechanisms may also play a role, not just at the moon, but elsewhere, too.”

Οι σεισμοί συνεχίζονται...

Νέα σεισμική δόνηση εντάσεως 4,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, σημειώθηκε στις 12.50 το μεσημέρι, μεταξύ Κρήτης και Σαντορίνης από το ίδιο επίκεντρο των προηγούμενων σεισμών και έγινε και πάλι αισθητή στην Κρήτη και ιδιαιτέρα στο Ηράκλειο.

Από τον σεισμό δεν έχουν αναφερθεί ζημίες, όμως οι κάτοικοι της Κρήτης ανησυχούν ιδιαιτέρα από τη συνεχιζόμενη σεισμική δραστηριότητα στην περιοχή, μετά τους δυο σεισμούς των 5,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ που έχουν γίνει τις δυο τελευταίες ημέρες και τους δεκάδες μετασεισμούς.

Παρακολουθήστε πώς κατέγραψε τη σεισμική δόνηση ο σεισμογράφος που είναι εγκατεστημένος στην Οία:

Post-Doctoral Fellowships & Awards

Abe Fellowship Program
The Abe Fellowship is designed to encourage international multidisciplinary research on topics of pressing global concern. The program seeks to foster the development of a new generation of researchers who are interested in policy-relevant topics of long-range importance and who are willing to become key members of a bilateral and global research network built around such topics. The deadline is September 1 annually. If you have any questions, contact abe@ssrc.org.

---

ACLS Public Fellows
The ACLS Public Fellows program will place eight recent Ph.D.s in staff positions at partnering agencies in government and the non-profit sector for two years, beginning in some cases as early as September 2011. Fellows will participate in the substantive work of these agencies and receive professional mentoring. Compensation will be commensurate with experience and at the same level as new professional employees of the hosting agency and will include health insurance. Questions about the fellowship program can be directed in writing to fellowships@acls.org.

---

Center for EU-Russia Studies and the Institute of Government and Politics at the University of Tartu (Estonia)
The University of Tartu (the Faculties and the Centre for EU-Russia Studies) acts as a host institution for post-doctoral fellowships awarded by the Estonian Science Foundation (ERMOS and MOBILITAS). It is also prepared to act as a host institution for Marie Curie fellowships awarded by the European Commission (both the Intra-European Fellowships and the International Incoming Fellowships). Prospective applicants interested in a postdoc position affiliated with the Centre of EU-Russia Studies are encouraged to contact Piret Ehin, Director of the Centre, at piret.ehin@ut.ee

---

IMFG Post-Doctoral Fellowship
The Institute on Municipal Finance and Governance (IMFG), within the Munk School of Global Affairs at the University of Toronto, invites applications for a one-year IMFG Post-Doctoral Fellowship. Research should be pertinent to IMFG’s unique mission as the only institute in Canada exclusively focused on the finance and governance issues faced by large cities and city-regions in Canada and around the world.

---

The Jennings Randolph Senior Fellowship Program
The Jennings Randolph (JR) Senior Fellowship provides scholars, policy analysts, policy makers, journalists, and other experts with opportunities to spend time in residence at the Institute, reflecting and writing on pressing international peace and security challenges. Senior Fellowships usually last for ten months, starting in October, but shorter-term fellowships are also available. Fellowships are open to citizens of any country. The 2012-2013 application deadline is September 8, 2011. For more information: contact the JR Program at jrprogram@usip.org.

---

Minerva Fellowship
The Department of Behavioral Sciences & Leadership (BS&L) at the United States Military Academy (USMA) is seeking a qualified scholar to serve as a Minerva Research Fellow. Minerva Fellows, as part of the Department of Defense Minerve Initiative, are expected to support and develop social science and areas studies research relevant to current and future national security challenges.

Applicants should possess a Ph.D. in sociology, anthropology, history, political science, Asian or Muslim studies, cross-cultural leadership or a related discipline and possess a significant track record of teaching, research, academic presentation and publication in any of the following areas: Social Networks, Social Media, Cultural or Social Anthropology, Social Capital, or Cultural Diffusion. Applicants should be interested in applying these areas of research to Muslim and/or Asian perspectives and societies.

The application should include a cover letter, current curriculum vitae, and the names, addresses and telephone numbers of three professional references. The United States Military Academy is an Equal Opportunity/Affirmative Action Employer. Candidates desiring to apply for this position should send their application package via e-mail to John Willis (john.willis@usma.edu) by the close of normal business on October 1st, 2011.

---

National Poverty Center Postdoctoral Fellowship
The Research and Training Program on Poverty and Public Policy provides underrepresented scholars in the social sciences the opportunity to spend one to two years conducting research and pursuing extensive training at the Gerald R. Ford School of Public Policy at the University of Michigan.  During the fellowship period, scholars will receive stipends of $50,000 per calendar year. Completed applications should be e-mailed as .pdf attachments to npcinfo@umich.edu by 5PM EST on January 14, 2011.

---

The Nelson A. Rockefeller Center for Public Policy and the Social Sciences
The Nelson A. Rockefeller Center for Public Policy and the Social Sciences at Dartmouth College is seeking to fill up to two post-doctoral faculty positions in the Center for the 2011-2012 academic year. The post-doctoral positions entail teaching one public policy course as part of the Public Policy Minor curriculum during one of the three academic (10-week) terms. Substantive interests in domestic policymaking as well as in state and local government are preferred but not required. In addition the successful candidate(s) will manage the day-to-day operations of the Rockefeller Policy Research Shop (PRS), a student-staffed policy research enterprise that serves elected officials in the Vermont and New Hampshire legislatures, statewide commissions and local government entities. Management duties include mentoring PRS students on specific projects, traveling with students to testify before legislative committees,commissions, and councils, and soliciting projects from state and local government officials. For more information about the PRS, please visit our website at http://rockefeller.dartmouth.edu/shop/.
Both positions may be renewed for a second year. Both positions include competitive post-doctoral salaries and health benefits with faculty status as visiting assistant professors of public policy (assuming Ph.D. in hand at the time of appointment).
Interested candidates should send a letter of inquiry that discusses the substantive policy interests of the applicant. In addition, we would like to receive a curriculum vitae and a list of three references from each candidate.
Review of applications will begin on March 15, 2011. The search will remain open until both positions are filled.
Please send application materials to:
Professor Ronald G. Shaiko
Senior Fellow and Associate Director
The Nelson A. Rockefeller Center for
Public Policy and the Social Sciences
Dartmouth College
6082 Rockefeller Center, Room 204
Hanover, NH 03755-3154
Professor Ronald G. Shaiko (shaiko@dartmouth.edu), Senior Fellow and Associate Director

---

New England Complex Systems Institute

The New England Complex Systems Institute has funding for postdoctoral and predoctoral research stipends and scholarships starting immediately. Candidates should be interested in contributing to new research topics in our understanding of Socio-economic systems relevant to the economic crisis; conflicts and ethnic violence; social networks and media; international development; and fundamental mathematical advances, such as fundamentals of complex systems; multiscale representations; and network representations. NECSI postdoctoral fellows may also receive joint appointments at MIT, Harvard or other local academic institutions.

---

NSFC (National Science Foundation of China) International Young Scientists Research Fellowship
This new NSFC Fellowship scheme was launched in 2009 to encourage excellent international young researchers to work for six or twelve months in a Chinese university or research institute. This is starting as a pilot project, with eligibility limited to universities or institutes in China affiliated to the Ministry of Education (MoE) or Chinese Academy of Sciences (CAS).
Contact: Bic@nsfc.gov.cn.

---

Robert Wood Johnson Foundation Scholars in Health Policy Research
The Robert Wood Johnson Foundation Scholars in Health Policy Research program develops and supports a new generation of creative health policy thinkers and researchers within the disciplines of economics, political science and sociology. Each year the program selects up to nine highly qualified recent graduates for two-year fellowships at one of three nationally prominent universities with the expectation that they will make important research contributions to future U.S. health policy.

The application deadline is October 12, 2011, 3:00 p.m. EDT.

For more information contact:

Robert Wood Johnson Foundation Scholars in Health Policy Research

Boston University Health Policy Institute

rwjf@bu.edu

Office: 617-353-9220

http://www.healthpolicyscholars.org

---

SSRC Eurasia Program Post-Doctoral Research Award
Post-Doctoral Research Awards (PDRAs) provide research funds to early-career scholars who have been awarded their PhD within the last five years to support the furthering of the work initiated in their dissertations or the launching of their first post-dissertation research project. Applicants will be expected to secure overhead agreements from their institution of employment (for no more than 10% of the total award amount). Research funds may be used for travel, data collection, software, research assistance, salary, or other forms of scholarly development. Applicants must present a clear research and writing plan, highlighting their publication strategy and discussing the policy relevance of the proposed work.

All applicants must be citizens or permanent residents of the United States as of November 15, 2011.

For more information, contact Holly Danzeisen at eurasia@ssrc.org.

NASA Discovers First Earth-Size Planets Beyond Our Solar System

PASADENA, Calif. -- NASA's Kepler mission has discovered the first Earth-size planets orbiting a sun-like star outside our solar system. The planets, called Kepler-20e and Kepler-20f, are too close to their star to be in the so-called habitable zone where liquid water could exist on a planet's surface, but they are the smallest exoplanets ever confirmed around a star like our sun.

The discovery marks the next important milestone in the ultimate search for planets like Earth. The new planets are thought to be rocky. Kepler-20e is slightly smaller than Venus, measuring 0.87 times the radius of Earth. Kepler-20f is slightly larger than Earth, measuring 1.03 times its radius. Both planets reside in a five-planet system called Kepler-20, approximately 1,000 light-years away in the constellation Lyra.

Kepler-20e orbits its parent star every 6.1 days and Kepler-20f every 19.6 days. These short orbital periods mean very hot, inhospitable worlds. Kepler-20f, at 800 degrees Fahrenheit (427 degrees Celsius), is similar to an average day on the planet Mercury. The surface temperature of Kepler-20e, at more than 1,400 degrees Fahrenheit (760 degrees Celsius), would melt glass.

"The primary goal of the Kepler mission is to find Earth-sized planets in the habitable zone," said Francois Fressin of the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in Cambridge, Mass., lead author of a new study published in the journal Nature. "This discovery demonstrates for the first time that Earth-size planets exist around other stars, and that we are able to detect them."

The Kepler-20 system includes three other planets that are larger than Earth but smaller than Neptune. Kepler-20b, the closest planet, Kepler-20c, the third planet, and Kepler-20d, the fifth planet, orbit their star every 3.7, 10.9 and 77.6 days, respectively. All five planets have orbits lying roughly within Mercury's orbit in our solar system. The host star belongs to the same G-type class as our sun, although it is slightly smaller and cooler.

The system has an unexpected arrangement. In our solar system, small, rocky worlds orbit close to the sun and large, gaseous worlds orbit farther out. In comparison, the planets of Kepler-20 are organized in alternating size: large, small, large, small and large.

"The Kepler data are showing us some planetary systems have arrangements of planets very different from that seen in our solar system," said Jack Lissauer, planetary scientist and Kepler science team member at NASA's Ames Research Center in Moffett Field, Calif. "The analysis of Kepler data continues to reveal new insights about the diversity of planets and planetary systems within our galaxy."

Scientists are not certain how the system evolved, but they do not think the planets formed in their existing locations. They theorize the planets formed farther from their star and then migrated inward, likely through interactions with the disk of material from which they originated. This allowed the worlds to maintain their regular spacing despite alternating sizes.

The Kepler space telescope detects planets and planet candidates by measuring dips in the brightness of more than 150,000 stars to search for planets crossing in front of, or transiting, their stars. The Kepler science team requires at least three transits to verify a signal as a planet.

The Kepler science team uses ground-based telescopes and the Spitzer Space Telescope to review observations on planet candidates the Kepler spacecraft finds. The star field Kepler observes in the constellations Cygnus and Lyra can be seen only from ground-based observatories in spring through early fall. The data from these other observations help determine which candidates can be validated as planets.

To validate Kepler-20e and Kepler-20f, astronomers used a computer program called Blender, which runs simulations to help rule out other astrophysical phenomena masquerading as a planet.

On Dec. 5, the team announced the discovery of Kepler-22b in the habitable zone of its parent star. It is likely to be too large to have a rocky surface. While Kepler-20e and Kepler-20f are Earth-size, they are too close to their parent star to have liquid water on the surface.

"In the cosmic game of hide and seek, finding planets with just the right size and just the right temperature seems only a matter of time," said Natalie Batalha, Kepler deputy science team lead and professor of astronomy and physics at San Jose State University. "We are on the edge of our seats knowing that Kepler's most anticipated discoveries are still to come."

NASA's Ames Research Center in Moffett Field, Calif., manages Kepler's ground system development, mission operations and science data analysis. JPL managed the Kepler mission's development.