Καλά όλα, τα διαβάζεις οκαυ, αλλά όλα στρέφονται γύρω από τις τακτικές των κομμάτων. Πεθαίνει ο άλλος δίπλα τους και καρφί δεν καίγεται σε κανένα. Σε ΚΑΝΕΝΑΝ όμως. Τώρα τη στιγμή της κρίσης, οι πονηροί έξυπνοι, αντιδραστικοί πήραν πολλές ψήφους. Αυτοί που εκτέθηκαν τόσο καιρό, πήραν λίγες ψήφους. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχει βγει ακόμα ούτε ο ηγέτης, ούτε αυτός που θα κάνει τη διαφορά, ούτε αυτός που θα πάρει το λαό απ`το χέρι. Αυτός δεν είναι ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Καμμένος, ούτε Κουβέλης, ούτε κανένας. Τουλάχιστον δεν τον βλέπω εγώ. Φρεσκαδούρα δεν υπάρχει. Ίσως εγώ δεν τον βλέπω.
Πείτε μου ποιος είναι εσείς?
Το σύστημα δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, εννοείται δεν έχει διαλυθεί. Δυνάμεις γεμίζει πάλι. Η πτώση του δικομματισμού και τα συναφή, μάλλον, είναι πρόσκαιρα. Σαφώς, η διάρκεια και ο χρόνος θα κρίνουν τα πάντα. Χρόνο όμως δεν έχει πολύ η Ελλάδα. Ή μάλλον έχει, απλά επιχειρούν όλοι να νομίζουν πως οι Έλληνες δεν έχουν χρόνο. Τα κράτη είναι πολύ πιο ισχυρά από έναν απλό πολίτη. Είναι διαφορετικά. Δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Δεν εγκλωβίζεται ένα κράτος, ένα έθνος, πίσω από μία σύμβαση, με όποιο δίκαιο και αν προστατεύεται αυτή. Δε γίνονται αυτά. Η Ελλάδα είναι μαγαζάρα, γωνία μαγαζί, με αποτυχημένους διαχειριστές, απαιτητικούς πελάτες, υπερβολικούς και κακούς προμηθευτές να την περιτριγυρίζει και υπαλλήλους που σκοτώνονται μεταξύ τους. Έτσι το μαγαζί είναι βρώμικο, ασουλούπωτο, δε γίνονται σωστές παραγγελίες για να αντικασταθεί το προϊόν στην αποθήκη, αγοράζει από αυτούς που δεν πρέπει σε πολύ υψηλές τιμές και την αναγκάζουν να πουλάει και χαμηλά ώστε να μπαίνει κατευθείαν μέσα κι έτσι να αναγκάζεται να δανείζεται για να καλύψει το έλλειμμα του μαγαζιού, και τους τόκους του δανείου πως θα τους πληρώνει, πως ? Πουλώντας αρχικά πολύτιμα αντικείμενα του μαγαζιού, έπειτα τμήματα του μαγαζιού, έμμεσα το προσωπικό του μαγαζιού καθώς αυτό μένει άνεργο και μεταναστεύει, και στο τέλος θα μείνει ο αέρας. Ξέρετε όμως, πολλές φορές, μα πολλές φορές, ο αέρας από μόνος του μπορεί να σώσει τον ιδιοκτήτη. Ο αέρας της Ελλάδος ισοδυναμεί με τον αέρα των μαγαζιών όλου του κόσμου ή τουλάχιστον με το άθροισμα των σημαντικότερων μαγαζιών όλου του κόσμου.
Το κέρατό μου μέσα, ούτε αυτό δε σώζουν οι διαχειριστές μας? Ούτε τον αέρα του μαγαζιού μας?
Πείτε μου ποιος είναι εσείς?
Το σύστημα δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, εννοείται δεν έχει διαλυθεί. Δυνάμεις γεμίζει πάλι. Η πτώση του δικομματισμού και τα συναφή, μάλλον, είναι πρόσκαιρα. Σαφώς, η διάρκεια και ο χρόνος θα κρίνουν τα πάντα. Χρόνο όμως δεν έχει πολύ η Ελλάδα. Ή μάλλον έχει, απλά επιχειρούν όλοι να νομίζουν πως οι Έλληνες δεν έχουν χρόνο. Τα κράτη είναι πολύ πιο ισχυρά από έναν απλό πολίτη. Είναι διαφορετικά. Δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα. Δεν εγκλωβίζεται ένα κράτος, ένα έθνος, πίσω από μία σύμβαση, με όποιο δίκαιο και αν προστατεύεται αυτή. Δε γίνονται αυτά. Η Ελλάδα είναι μαγαζάρα, γωνία μαγαζί, με αποτυχημένους διαχειριστές, απαιτητικούς πελάτες, υπερβολικούς και κακούς προμηθευτές να την περιτριγυρίζει και υπαλλήλους που σκοτώνονται μεταξύ τους. Έτσι το μαγαζί είναι βρώμικο, ασουλούπωτο, δε γίνονται σωστές παραγγελίες για να αντικασταθεί το προϊόν στην αποθήκη, αγοράζει από αυτούς που δεν πρέπει σε πολύ υψηλές τιμές και την αναγκάζουν να πουλάει και χαμηλά ώστε να μπαίνει κατευθείαν μέσα κι έτσι να αναγκάζεται να δανείζεται για να καλύψει το έλλειμμα του μαγαζιού, και τους τόκους του δανείου πως θα τους πληρώνει, πως ? Πουλώντας αρχικά πολύτιμα αντικείμενα του μαγαζιού, έπειτα τμήματα του μαγαζιού, έμμεσα το προσωπικό του μαγαζιού καθώς αυτό μένει άνεργο και μεταναστεύει, και στο τέλος θα μείνει ο αέρας. Ξέρετε όμως, πολλές φορές, μα πολλές φορές, ο αέρας από μόνος του μπορεί να σώσει τον ιδιοκτήτη. Ο αέρας της Ελλάδος ισοδυναμεί με τον αέρα των μαγαζιών όλου του κόσμου ή τουλάχιστον με το άθροισμα των σημαντικότερων μαγαζιών όλου του κόσμου.
Το κέρατό μου μέσα, ούτε αυτό δε σώζουν οι διαχειριστές μας? Ούτε τον αέρα του μαγαζιού μας?
