Δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω για την μία πολύ σημαντική, εξαιρετικά δυσάρεστη ωστόσο, ιστορία της ζωής μου. Ο λόγος που γράφω και παραθέτω αυτή την ιστορία οφείλεται στην ανάγκη που μου ανέκυψε στο να προβάλω ένα πολύ χαρακτηριστικό σύνδρομο που παρουσιάζει ένα μεγάλο μέρος ασθενών οι οποίοι νοσηλεύονται σε νοσοκομεία.
Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος ηλικίας 73 ετών, πραγματικά καλός άνθρωπος, πάσχει τα τελευταία 10-15 από Χρόνια αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ). Παράλληλα η ζωή του, μέχρι τα 55-60 του χρόνια κυλούσε όπως ενός μέσου Έλληνα. Με μέσες καταχρήσεις (τσιγάρο, κατανάλωση κρέατος, ΟΧΙ αλκοολ, άγχος). Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω για τη ζωή του, παρά το ότι ήταν εξαιρειτκά αθλητικός στη διάρκεια της νεότητας του, στη μέση ηλικία, κυρίως λόγω της δουλειάς και του τρόπου ζωής αποσύρθηκε από την άθληση.
Βεβαίως, η κακή διατροφή, το τσιγάρο και ίσως οι κακές προδιαγραφές κάποιων οργάνων, άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα όπως το ΧΑΠ, το αυξημένο σάκχαρο, η χοληστερόλη, τα τριγλυκερίδια κλπ. Η πρόληψη μηδενική. Τα φάρμακα μέχρις ενός χρονικού σημείο αρκετά. Το αποτέλεσμα?
Στις 12-01-2012 μεταφέρθη στο νοσοκομείο. Διαπιστώθηκε πρόβλημα σοβαρό στην καρδιά. Έπαθε 2 εμφράγματα. 5 ανακοπές. Οι γιατροί κάνοντας εξαιρετικά τη δουλειά τους, τον επανέφεραν με την τεχνική της απινίδωσης. Πιθανότητα να ζήσει κάποιος μετά από κάθε τέτοιο σοκ είναι ~30%. Κι όμως επέζησε. Επέζησε πέντε φορές από αυτό το σοκ. Τύχη? Θαύμα? Προσευχές? ΌΛΑ ΜΑΖΙ ή ΟΧΙ. Επέζησε.
Το πρώτο βράδυ που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο οι γιατροί τον εισήγαγαν για στεφανιογραφία. Έκανε μπαλονάκι, αγγειοπλαστική και το στεντ τοποθετήθηκε στον πρόσθιο κατιόντα κλάδο. Περίπου 12:00 με 01:00 το ίδιο βράδυ οι γιατροί έβλεπαν κακό καρδιογράφημα. Εσπευσμένα ξανά για στεφανιογραφία ώστε να δουν αν "κλείνει" το στεντ. Υπήρχε ένας μικρός θρόμβος. Η κατάσταση όμως ελέγχθηκε από τους γιατρούς. Από την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε τα επισκεπτήρια στη ΜΕΘ. Δύσκολα τα πράγματα. Δύσκολο να βλέπεις τον πατέρα σου από τη μία ημέρα στην άλλη, από το σπίτι του, στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου να κείτεται μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι ότι πιο σκληρό και δύσκολο μπορεί να έρθει στη ζωή κάποιου ανθρώπου. Αυτό είναι ο θάνατος αυτών που αγαπά. Εδώ όμως ο μπαμπάς είναι σκληρό καρύδι. Το παλεύει, όπως πάντα στη ζωή άλλωστε. Το παλεύει μια ζωή. Είναι μαχητής.
Τα αγγεία βελτιώνονται ώρα με την ώρα, αλλά οι γιατροί είναι συγκρατημένοι. Δεν μπορούν να πουν το παραμικρό αισιόδοξο μήνυμα. Δεν γίνεται τούτες τις ώρες. Από την τρίτη-τέταρτη ημέρα άρχισαν να φαίνονται κάποια σημάδια εκνευρισμού στον μπαμπά. Ήταν νευρικός μας έλεγαν και οι γιατροί. Ήταν ανήσυχος έλεγαν χαρακτηριστικά. Από τα φάρμακα πιθανώς, αλλά θα περάσει λέγαμε όλοι.
Οι αρρυθμίες μειώνονταν. Η κατάσταση στην καρδιά αιμοδυναμικά βελτιωνόταν. Έφθασε η ώρα να βγει η αντλία, η "εξωτερική" καρδιά. Την είχαν οι γιατροί για να αποφορτίζουν τη δική του κουρασμένη και πληγωμένη καρδιά. Τα κατάφερε και χωρίς την "εξωτερική". Το κέρδισε και αυτό το στοίχημα.
Τώρα? Τι άλλο μένει? Να υπάρξει βελτίωση της κατάστασής του αιμοδυναμικά, να ΜΗΝ κάνει αρρυθμίες και να ΒΓΕΙ από την εντατική. Ναι λοιπόν. Μετά από 8 ημέρες βγήκε από την εντατική. Μεταφέρθηκε στη ΜΑΦ (Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας).
Εδώ φαίνεται ότι αρχίζει μία νέα μάχη. Όπως έχει πει ένας μεγάλος (Νίκος Γκάλης), είναι η πιο σημαντική μέχρι την επόμενη. Πράγματι, αυτή η μάχη, η μάχη της ΜΑΦ είναι πολύ σημαντική ώστε να βγει από το νοσοκομείο δυνατότερος.
Παρουσιάζει όμως περίεργα συμπτώματα. ΔΕΝ μας καταλαβαίνει. Μιλάει ψευδά χωρίς να βγάζει νόημα. Δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται. Ειδικά το βράδυ παρουσιάζει συμπτώματα που σε φοβίζουν. Συμπτώματα που λες ότι το μυαλό του έχει τρελαθεί. Όλα τα συμπτώματα ανήκουν στο λεγόμενο Σύνδρομο της Μονάδας. Διακρίνεται σε δύο κατηγορίες, υποενεργητικό και Ντελίριο. Ο μπαμπάς μου διαθέτει όλα τα συμπτώματα της δεύτερης κατηγορίας. Επιθετικότητα τις βραδινές ώρες, χωρο-χρονικός αποπροσανατολισμός, χωρίς αίσθηση του λόγου και λογική συνέχεια λέξεων κλπ. Οι μέρες περνούν. Νύχτες περνά όντας εξαιρετικά επιθετικός μαζί μας, και προς το νοσηλευτικό προσωπικό.Η κατάσταση αυτή είναι δύσκολη κι επιβαρύνει την καρδιά. Η καρδιά έχει κλάσμα εξώθησης 20%, πολύ μικρό και δεν πρέπει να πιέζεται άλλο.
Τα χέρια τα κινεί με δυσκολία όταν είναι υποτονικός, δεν τρώει, δεν πίνει νερό, "σπάει" τις πεταλούδες κλπ.
Ωστόσο, φαίνεται ότι τις τελευταίες ημέρες, συμπληρώνοντας 2 εβδομάδες από τη στιγμή εισόδου, η κατάσταση να βελτιώνεται. Η επιθετικότητα το βράδυ σχεδόν έχει εξαλειφθεί. Χθες έφαγε λίγο, το ζήτησε άλλωστε. Ήπιε και νερό. Η κατάσταση όμως που πρέπει να βιώσει γενικά είναι πολύ δύσκολο. Οι γιατροί λένε ότι αυτό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό είναι η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του. Πολύ δύσκολο, χρονοβόρο. Θέλει φυσιοθεραπείες, καθημερινή ενασχόληση, πολλές φορές και από λίγο ώστε να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει.
Ξέρω μπαμπά ότι είσαι εξαιρετικά ΔΥΝΑΤΟΣ. Θα τα καταφέρεις γιατί πιστεύω σε σένα. Μία ακόμα μάχη είναι για σένα. Έχεις περάσει αρκετές. Σε όλες είσαι νικητής. Ακόμα μία λοιπόν. Η μάχη της Επιστροφής.
Τα λέμε
Ο Γιος σου
Ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος ηλικίας 73 ετών, πραγματικά καλός άνθρωπος, πάσχει τα τελευταία 10-15 από Χρόνια αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ). Παράλληλα η ζωή του, μέχρι τα 55-60 του χρόνια κυλούσε όπως ενός μέσου Έλληνα. Με μέσες καταχρήσεις (τσιγάρο, κατανάλωση κρέατος, ΟΧΙ αλκοολ, άγχος). Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω για τη ζωή του, παρά το ότι ήταν εξαιρειτκά αθλητικός στη διάρκεια της νεότητας του, στη μέση ηλικία, κυρίως λόγω της δουλειάς και του τρόπου ζωής αποσύρθηκε από την άθληση.
Βεβαίως, η κακή διατροφή, το τσιγάρο και ίσως οι κακές προδιαγραφές κάποιων οργάνων, άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα όπως το ΧΑΠ, το αυξημένο σάκχαρο, η χοληστερόλη, τα τριγλυκερίδια κλπ. Η πρόληψη μηδενική. Τα φάρμακα μέχρις ενός χρονικού σημείο αρκετά. Το αποτέλεσμα?
Στις 12-01-2012 μεταφέρθη στο νοσοκομείο. Διαπιστώθηκε πρόβλημα σοβαρό στην καρδιά. Έπαθε 2 εμφράγματα. 5 ανακοπές. Οι γιατροί κάνοντας εξαιρετικά τη δουλειά τους, τον επανέφεραν με την τεχνική της απινίδωσης. Πιθανότητα να ζήσει κάποιος μετά από κάθε τέτοιο σοκ είναι ~30%. Κι όμως επέζησε. Επέζησε πέντε φορές από αυτό το σοκ. Τύχη? Θαύμα? Προσευχές? ΌΛΑ ΜΑΖΙ ή ΟΧΙ. Επέζησε.
Το πρώτο βράδυ που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο οι γιατροί τον εισήγαγαν για στεφανιογραφία. Έκανε μπαλονάκι, αγγειοπλαστική και το στεντ τοποθετήθηκε στον πρόσθιο κατιόντα κλάδο. Περίπου 12:00 με 01:00 το ίδιο βράδυ οι γιατροί έβλεπαν κακό καρδιογράφημα. Εσπευσμένα ξανά για στεφανιογραφία ώστε να δουν αν "κλείνει" το στεντ. Υπήρχε ένας μικρός θρόμβος. Η κατάσταση όμως ελέγχθηκε από τους γιατρούς. Από την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε τα επισκεπτήρια στη ΜΕΘ. Δύσκολα τα πράγματα. Δύσκολο να βλέπεις τον πατέρα σου από τη μία ημέρα στην άλλη, από το σπίτι του, στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου να κείτεται μεταξύ ζωής και θανάτου. Είναι ότι πιο σκληρό και δύσκολο μπορεί να έρθει στη ζωή κάποιου ανθρώπου. Αυτό είναι ο θάνατος αυτών που αγαπά. Εδώ όμως ο μπαμπάς είναι σκληρό καρύδι. Το παλεύει, όπως πάντα στη ζωή άλλωστε. Το παλεύει μια ζωή. Είναι μαχητής.
Τα αγγεία βελτιώνονται ώρα με την ώρα, αλλά οι γιατροί είναι συγκρατημένοι. Δεν μπορούν να πουν το παραμικρό αισιόδοξο μήνυμα. Δεν γίνεται τούτες τις ώρες. Από την τρίτη-τέταρτη ημέρα άρχισαν να φαίνονται κάποια σημάδια εκνευρισμού στον μπαμπά. Ήταν νευρικός μας έλεγαν και οι γιατροί. Ήταν ανήσυχος έλεγαν χαρακτηριστικά. Από τα φάρμακα πιθανώς, αλλά θα περάσει λέγαμε όλοι.
Οι αρρυθμίες μειώνονταν. Η κατάσταση στην καρδιά αιμοδυναμικά βελτιωνόταν. Έφθασε η ώρα να βγει η αντλία, η "εξωτερική" καρδιά. Την είχαν οι γιατροί για να αποφορτίζουν τη δική του κουρασμένη και πληγωμένη καρδιά. Τα κατάφερε και χωρίς την "εξωτερική". Το κέρδισε και αυτό το στοίχημα.
Τώρα? Τι άλλο μένει? Να υπάρξει βελτίωση της κατάστασής του αιμοδυναμικά, να ΜΗΝ κάνει αρρυθμίες και να ΒΓΕΙ από την εντατική. Ναι λοιπόν. Μετά από 8 ημέρες βγήκε από την εντατική. Μεταφέρθηκε στη ΜΑΦ (Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας).
Εδώ φαίνεται ότι αρχίζει μία νέα μάχη. Όπως έχει πει ένας μεγάλος (Νίκος Γκάλης), είναι η πιο σημαντική μέχρι την επόμενη. Πράγματι, αυτή η μάχη, η μάχη της ΜΑΦ είναι πολύ σημαντική ώστε να βγει από το νοσοκομείο δυνατότερος.
Παρουσιάζει όμως περίεργα συμπτώματα. ΔΕΝ μας καταλαβαίνει. Μιλάει ψευδά χωρίς να βγάζει νόημα. Δεν καταλαβαίνει που βρίσκεται. Ειδικά το βράδυ παρουσιάζει συμπτώματα που σε φοβίζουν. Συμπτώματα που λες ότι το μυαλό του έχει τρελαθεί. Όλα τα συμπτώματα ανήκουν στο λεγόμενο Σύνδρομο της Μονάδας. Διακρίνεται σε δύο κατηγορίες, υποενεργητικό και Ντελίριο. Ο μπαμπάς μου διαθέτει όλα τα συμπτώματα της δεύτερης κατηγορίας. Επιθετικότητα τις βραδινές ώρες, χωρο-χρονικός αποπροσανατολισμός, χωρίς αίσθηση του λόγου και λογική συνέχεια λέξεων κλπ. Οι μέρες περνούν. Νύχτες περνά όντας εξαιρετικά επιθετικός μαζί μας, και προς το νοσηλευτικό προσωπικό.Η κατάσταση αυτή είναι δύσκολη κι επιβαρύνει την καρδιά. Η καρδιά έχει κλάσμα εξώθησης 20%, πολύ μικρό και δεν πρέπει να πιέζεται άλλο.
Τα χέρια τα κινεί με δυσκολία όταν είναι υποτονικός, δεν τρώει, δεν πίνει νερό, "σπάει" τις πεταλούδες κλπ.
Ωστόσο, φαίνεται ότι τις τελευταίες ημέρες, συμπληρώνοντας 2 εβδομάδες από τη στιγμή εισόδου, η κατάσταση να βελτιώνεται. Η επιθετικότητα το βράδυ σχεδόν έχει εξαλειφθεί. Χθες έφαγε λίγο, το ζήτησε άλλωστε. Ήπιε και νερό. Η κατάσταση όμως που πρέπει να βιώσει γενικά είναι πολύ δύσκολο. Οι γιατροί λένε ότι αυτό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό είναι η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του. Πολύ δύσκολο, χρονοβόρο. Θέλει φυσιοθεραπείες, καθημερινή ενασχόληση, πολλές φορές και από λίγο ώστε να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει.
Ξέρω μπαμπά ότι είσαι εξαιρετικά ΔΥΝΑΤΟΣ. Θα τα καταφέρεις γιατί πιστεύω σε σένα. Μία ακόμα μάχη είναι για σένα. Έχεις περάσει αρκετές. Σε όλες είσαι νικητής. Ακόμα μία λοιπόν. Η μάχη της Επιστροφής.
Τα λέμε
Ο Γιος σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου